Son günlerde yaşadıklarım ve hissettiklerim..

İzleyebileceğim onlarca dizi-film var fakat açıp izlemeye başladıktan sonra daha yarısına bile gelemeden sıkılmaya başlıyorum. Baş ucumda okunmamış onlarca kitap var ama kapaklarını açmak dahi içimden gelmiyor. Tek yaptığım televizyon ve sosyal medyada haberleri takip etmek, insanların söylediklerini dinlemek bir de dünyayı ve ülkemizi derinden etkileyen bu konuda uzun uzun düşünmek.

   Bir günümüz diğerini tutmuyor bu günlerde. Bir gün evimizde ve güvende olduğumuz için şükrediyoruz, evimizdeyiz mutluyuz! Ertesi sabah hiç olmadığımız kadar depresif uyanıp, "ne yaşıyoruz biz ya?" diye sorarken buluyoruz kendimizi. Ne olacak böyle? Diye düşünmekten alıkoyamıyor insan kendini. Ne olacağı konusunda fikir yürütememek, ne olacağından daha çok korkutuyor aslında insanı. Fakat her şeye rağmen umutlu olmak gerek. Korku umutsuz, umut da korkusuz olmaz. (Spinoza)

   İçinde bulunduğumuz durum o kadar vahimleşti ki günlük 50 kişiden fazla olan ölüm sayılarını dahi normal karşılamaya, tepki verememeye başladık. Oysa ki her giden can bir ailenin ferdi, bir insanın sevdiği. Her yeni güne iyi haber alma umuduyla uyanıyoruz. Yaşanan olumsuzluklar o kadar hat safhada ki en ufak şeylere dahi mutlu olmaya, en ufak bir tebessüme sebep olacak şeyleri aramaya başladık. Artık kötü olan şeylerin sona ermesi ve iyi haberler almak tek dileğimiz.

   Bir de evimizin içi var tabi. Kendi adıma konuşacak olursam, odadan odaya seyahat eder oldum. Çay, kahve tüketmekten, sürekli bir şeyler yiyip içmekten sanırım karantina günleri bana en çok kilo olarak geri dönecek. Sıkılmak eyleminden dahi sıkılır hale geldim. Günlerdir pijamalar içerisindeyim. Süslenip giyinmeyi, sahilde dolaşmayı, bir cafede bir şeyler içmeyi, arkadaşlarım ile vakit geçirebilmeyi özledim. Biliyorum sizler de bu durumdasınız. Umarım en kısa zamanda tüm bu olumsuzluklar sona erecek ve tekrardan özlediğimiz şeylere kavuşmuş olacağız. Karantina günlerinde mood aynen bu şekilde :))

  Yukarıda yazdığım onca kötü ve karamsar şeylere rağmen kendi adıma hâlâ umudumu koruyor ve moralimi yüksek tutmaya çalışıyorum. Böyle günlerde karamsarlığa kapılmamak ve moral motivasyon olarak iyi durumda olmak bence en önemlisi. Toplumsal olarak iyileşmek için önce birer birer kendi dünyamızı iyileştirmemiz gerektiğini düşünüyorum. Bu yüzden karamsarlığa kapılmayın ve evde olduğunuz günleri fırsata çevirin. Okuyun, izleyin, dinleyin. Hiçbiri sarmadı mı? Bilgisayar oyunları oynayın mesela, bazıları gerçekten çok keyifli :)
  
  Bu sıkıcı karantina günlerinde, başka şeylere odaklanamadığım ve düşünemediğimden bugünlerde düşündüğüm, hissettiğim ve yaşadığım şeyleri yazmak, bunlardan bahsetmek istedim blogumun ilk yazısında. İlk blog yazım olduğundan yazım ve anlatımda acemilikler yapmış olabilirim lütfen affedin.Umarım bu günler son bulur ve daha eğlenceli daha güzel konularda fikirlerimi paylaşabilirim sizinle. Burada olduğun ve bunu okuduğun için çok teşekkür ederim, sevgilerle..